Στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή
άλλωστε, υπάρχουν οι κοινοί θνητοί και υπάρχουν και οι ηγέτες. Αυτοί που αναγκάζουν
την ιστορία να ασχοληθεί μαζί τους και αφήνουν πίσω τους τίτλους, επιτεύγματα
και τοποθετούν τον πήχη τόσο ψηλά, εντός και εκτός αγωνιστικών χωρών, που
ελάχιστοι μπορούν να φτάσουν. Και είναι αδύνατο να αποδοθεί μέσα από πέντε-δέκα
γραμμές ενός κειμένου μια τόσο μεγάλη μορφή, όπως ήταν ο Θωμάς Μαύρος, ο
ζωντανός θρύλος της ΑΕΚ και ένας από
τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές του ελληνικού ποδοσφαίρου. Προικισμένος με ένα
σπάνιο ποδοσφαιρικό ένστικτο και έναν πολυεπίπεδο ηγετικό χαρακτήρα, αποτέλεσε χωρίς αμφιβολία
, το μεγαλύτερο σκόρερ που πάτησε ποτέ στα γήπεδα της χωράς μας.
Είχα την τύχη (ή και ατυχία αν θέλετε),
να τον παρακολουθήσω στο τελευταίο του ματς με την ΑΕΚ σε εκείνο το παιχνίδι με
τον Απόλλωνα Καλαμαριάς στο ΟΑΚΑ. Δε μπορώ να σας αποδώσω το ποσό πολύ "χτυπάγε"
στα ενός μικρού παιδιού ο Θωμάς ... όλοι φαίνονταν ίδιοι μέσα στο γήπεδο - εκείνος ξεχώριζε από πολύ
μακριά και αυτό είναι που έχω να θυμάμαι από εκείνον....
Η ζωή του Μαύρου ήταν συνυφασμένη με το
ποδόσφαιρο. Από μικρός εντάχθηκε στις ακαδημίες των «κυανέρυθρων» και το
ταλέντο του ξεχώρισε γρήγορα ανάμεσα στα υπόλοιπα παιδιά. Γι’ αυτό τον λόγο το
1970, σε ηλικία μόλις 16 ετών, προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα από τον Άγγλο
τεχνικό, Τονι Μάλερ. Ένα αστέρι είχε μόλις ανατείλει.
Διακρινόταν απο πολύ μικρός για την ωριμότητα, την εξαιρετική
του επιτάχυνση, την εκρηκτικότητα, την ταχύτητά του και την αντοχή του στα
τζαρτζαρίσματα. Τις ικανότητές αυτές τις ανέπτυξε περεταίρω, εντάσσοντας στη καθημερινή προπόνησή του τα βάρη, κάτι που ηταν πρωτοποριακό για εκείνα τα χρόνια, αφού μέχρι οι τότε γυμναστές δεν τα θεωρούσαν χρήσιμα για ποδοσφαιρικού τύπου προπονήσεις.
Στο τεχνικό του οπλοστάσιο, ξεχώριζε το ακριβέστατο πλασέ του, το
ακαριαίο ποδοσφαιρικό του ξεπέταγμα και η ικανότητά του να κινείται στο όριο του οφσάιντ παίρνοντας πάντα τις κατάλληλες θέσεις μέσα στην περιοχή. Ενδεικτικό της αξίας
του είναι, ότι το γερμανικό περιοδικό Kicker της εποχής, τον συμπεριέλαβε στη λίστα των 15
κορυφαίων Ευρωπαίων σκόρερ όλων των εποχών και τον παρομοίασε μάλιστα με τον
Γκερντ Μίλερ… Σας θυμίζει κάποιον σύγχρονο ?
Η μεταγραφή του Μαύρου στην «Ένωση»
ήταν περιπετειώδης. Χρειάστηκε δικαστική διαμάχη με τον Πανιώνιο, η οποία
διήρκεσε ένα χρόνο (όλη την περίοδο 1975-76). Εκείνος ζητούσε να μείνει ελεύθερος,
επειδή η ομάδα θα ανανέωνε -χωρίς τη συγκατάθεσή του- το δελτίο που είχε υπογράψει
όταν ήταν ανήλικος.... Το Πρωτοδικείο Αθηνών ωστόσο δικαίωσε τον ποδοσφαιριστή, ο
οποίος έλεγε ότι αν δεν έμενε ελεύθερος από την ομάδα της πλατείας, θα
σταματούσε το ποδόσφαιρο. Ήδη όμως είχε συμφωνήσει με την ΑΕΚ...
Ίσως για αυτό, αγαπήθηκε όσο
λίγοι από τον κόσμο της «Ένωσης», οι οποίοι φώναζαν το περίφημο «Ποιος, ποιος, ο Μαύρος ο Θεός», εκδηλώνοντας
την λατρεία τους για τον μεγαλύτερο σκόρερ που έχει εμφανιστεί στα ελληνικά
γήπεδα. Αυτό δεν το λέμε εμείς, το λένε τα γεγονότα. Ο πρώτος σκόρερ στην
ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, υπέγραψε στην Ένωση το καλοκαίρι του 1976
και έγινε αστέρι της ομαδάρας που έχτιζε τότε ο Λουκάς Μπάλος, η οποία διέπρεψε
σε Ελλάδα και Ευρώπη στα τέλη της δεκαετίας του ’70 με το Μαύρο πρώτο «βιολί»
στην επίθεση.
Η ομάδα εκείνη ήταν φτιαγμένη και καταδικασμένη για να πετύχει και ο Μαύρος θα βάλει την προσωπική του σφραγίδα σε όλους της τους μεγάλους
θριάμβους της. Με αυτόν πρώτο σκόρερ τη σεζόν 1976-77, και με καθοριστικά γκολ
εναντίον του Ερυθρού Αστέρα και της Κουήνς Παρκ Ρέηντζερς, θα συμβάλει τα μέγιστα
στην αλησμόνητη πορεία ως τους του Κυπέλλου Ουέφα. Στο νταμπλ του 1977-78 θα
σκοράρει 22 φορές στο πρωτάθλημα και άλλες 8 στο κύπελλο, ενώ το 1978-79 θα
συνδυάσει το δεύτερο σερί τίτλο πρωταθλήματος, με μια δεύτερη συνεχόμενη πρωτιά
στον πίνακα των σκόρερ (31 τέρματα, επίδοση που του χαρίζει το αργυρό ευρωπαϊκό
παπούτσι). με μόλις τρία γκολ λιγότερα από τον «χρυσό» Ολλανδό Κιστ.
Απο την πρώτη του σεζόν στους
Κιτρινόμαυρους, ο Μαύρος ήταν βασικά πάντα σκόρερ σε όλα τα μεγάλα ντέρμπι, καταφέρνοντας έτσι να γίνει έτσι το είδωλο των Ενωσιτών και ο εφιάλτης των αντίπαλων
τερματοφυλάκων, αμυντικών αλλά και οπαδών.
Την απόλυτη λατρεία όμως έμελλε
να γνωρίσει από το 1981 και μετά, στη λεγόμενη πέτρινη δεκαετία.. Στο κομμάτι
αυτό της κιτρινόμαυρης θητείας του, η ΑΕΚ αποδυναμώνεται (Μπάρλος, Μπάγιεβιτς,
Παπαϊωάννου, Δομαζος, Βιερα,
Νικολουδης και πολλοί άλλοι αποτελούν πλέον παρελθόν), η ομάδα αδυνατεί να παίξει καλό ποδόσφαιρο και μένει σταθερά
μακριά από τη διεκδίκηση του πρωταθλήματος και
τις μεγάλες ευρωπαϊκές πορείες.. Στη δύσκολη αυτή εποχή, ωστόσο ο Μαύρος, συνεχίζοντας
να κανονιοβολεί τις αντίπαλες εστίες και παραμένοντας συνεπής στα μεγάλα
ντέρμπι, ειδικά με τον ΟΣΦΠ, αναδεικνύεται ως η μοναδική αχτίδα φωτός για τους Ενώσιτες
οπαδούς, ακριβώς όπως πολλά χρόνια αργότερα έκανε και ο Ντέμας Νικολαΐδης.
"Σ' ένα παιχνίδι που είχα
χάσει ένα γκολ είχαν έρθει κάποια παιδιά και μου είπαν άμα κερδίζουμε εσύ θ'
ακούς όλα τα καλά λόγια, άμα χάνουμε θα τ' ακούς μόνο εσύ. Δεν υπάρχει κανένας
άλλος. Και το αποδέχτηκα, γιατί έτσι ήταν το σωστό. Ήταν βάρος. Ήταν. Γιατί
έπρεπε να φροντίσω τον εαυτό μου. Έπαιρνα πολλά παιδιά και τους μιλούσα το
Σάββατο. Τότε ήταν μικροί ο Μανώλης, ο Βλάχους, ο Γεωργαλής, ο Παραπλαστανίτης
και άλλα παιδιά και μαζευόμασταν στο δωμάτιό μου και ήθελα ψυχολογικά να τους
βάλω στο κλίμα της άλλης ημέρας και να τους ανεβάσω το ηθικό, που για μένα
είναι το παν, να μπαίνεις δηλαδή, με πίστη ότι μπορείς να κερδίσεις, όποιος κι
αν είναι ο αντίπαλός σου κι όσα προβλήματα κι αν έχεις." Ετσι λειτουργούσε
πάντα.. με την ευθύνη αλλα και τη στάμπα του αρχηγού.
Κι oμως, καθώς η κατηφόρα συνεχίστηκε, το
1987 ο μεγάλος αυτός άσος έφυγε διωγμένος από την ΑΕΚ, ύστερα και από κόντρα
που είχε με τον τότε προπονητή της, Νίκο Αλέφαντο (!!!!). Παρόλα αυτά, ο
Θ-ε-ωμάς συνέχισε να φορτώνει με γκολ τις αντίπαλες εστίες και πέρασε τον Μίμη
Παπαϊωάννου στην κορυφή της λίστας των σκόρερ από καταβολής Α’ Εθνικής. Το
1990, μάλιστα, αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με 22 γκολ!
Ο Θωμάς Μαύρος κρέμασε τα
παπούτσια του το καλοκαίρι του 1991, λόγω ενός σοβαρού τραυματισμού. Είκοσι
πέντε χρόνια μετά, τα επιτεύγματά του τον έχουν καθιερώσει στις συνειδήσεις όλων ως
έναν από τους κορυφαίους Έλληνες ποδοσφαιριστές. Και όσοι τον πρόλαβαν
αγωνιζόμενο, δύσκολα μπορούν να θυμηθούν άλλο επιθετικό ο οποίος να έκανε το
γκολ να φαίνεται τόσο απλή υπόθεση.
Η τελευταία ποδοσφαιρική
παράσταση του Μαύρου έλαβε χώρα στη Νέα Φιλαδέλφεια, ως ελάχιστος φόρος τιμής
της ομάδας μας απέναντι σε αυτό το τεράστιο ποδοσφαιρικό μέγεθος που φόρεσε τη
φανέλα με το Δικέφαλο στο στήθος. Ήταν στις 14 Νοεμβρίου 1993, στο φιλικό της
ΑΕΚ με την εθνική Ελλάδας για το «αντίο» του στο ποδόσφαιρο. Ενα φιλικό, στο
οποίο ο Θ(ε)ωμάς αγωνίστηκε και με τις δύο φανέλες, πετυχαίνοντας -σιγά που δεν
θα το έκανε- και τρία γκολ, στο τελικό 4-2.
Τα κορυφαία επιτεύγματα του:
• Πρώτος σκόρερ όλων των εποχών
στην Α’ Εθνική με 260 γκολ.
• Τέσσερις φορές πρώτος σκόρερ
του πρωταθλήματος (1978, 1979, 1985 με την ΑΕΚ και 1990 με τον Πανιώνιο).
• Αργυρό ευρωπαϊκό παπούτσι το
1978.
• Δύο φορές Πρωταθλητής Ελλάδας
(1978, 1979) και δύο φορές Κυπελλούχος (1978, 1983), όλες με την ΑΕΚ.
• Είναι ένας από τους μόλις 11
παίκτες στην ιστορία της Α’ Εθνικής με πέντε γκολ σε ένα ματς (ΑΕΚ – Αιγάλεω
5-2 το 1985).
• Τέταρτος σε συμμετοχές στην Α’
Εθνική με 501.
• Έπαιξε 36 φορές στην Εθνική
(1972 έως 1984), πετυχαίνοντας 12 γκολ.
•Το ημερολόγιο έγραφε 22 Ιουλίου
του 1984. Ο μεγάλος Θωμάς Μαύρος φορούσε τη φανέλα της Μικτής Κόσμου σε αγώνα
απέναντι στους New York Cosmos, στο Νιού Τζέρσεϊ.
Επειδη ο Μαυρος ποτε δεν
αισθανθηκε απλα ενας περαστικος, η απλα ενας καλος ποδοσφαιριστης που φορεσε τα
κιτρινομαυρα, αλλα ενα συμβολο στην ιστορια της ΑΕΚ, επελεξε να εμπλακει και
στα διοικητικα της ομαδας, οταν δεν ειχε μεινει κανενας κυριολεκτικα να
αναλαβει. βγηκε μπροστα σαν προεδρος προσπαθωντας να σωσει τα προσχηματα και
ελπιζοντας πως θα συγκινησει με τη μαχη του ολες τις υγειεις και ισχυρες
οικονομικα πηγες του κιτρινομαυρου συμπαντος...Δυστυχως τον αφησαν ολοι εντελως
μονο του, με αποτελεσμα η ομαδα της περιοδου εκεινης να καταποντιστεί και ο
ιδιος να συλληφθεί και να απολογηθεί για χρέη της ΠΑΕ, αφου το Δημόσιο στραφηκε
κατά φυσικών προσώπων μετά τη διάλυση της εταιρίας. Ωστόσο εκεινη την αποφραδα
ημερα, δεν υπήρξε χρόνος να απολογηθεί και ο Μαύρος παρέμεινε κρατούμενος, στην
πιο ντροπιαστικη και μαύρη στιγμη της κιτρινομαυρης Ιστοριας.
"Από μικρός ήθελα να πάρω
ένα διαφορετικό νούμερο. Τότε υπήρχε το 9άρι και το 10άρι. Όποιος έβαζε το 9
ήταν γκολτζής, όποιος έπαιρνε το 10 ήταν δεκάρι, ήταν ο Δομάζος ας πούμε. Είπα
λοιπόν, εγώ θα πάω κόντρα, εγώ θα πάρω το 11 και θα δημιουργήσω ένα δικό μου,
ένα καινούργιο νούμερο".
Αυτός ήταν ο Μαύρος και δεν μπορούμε να ειμαστε σιγουροι ειμασταν εμεις τυχεροι, ή εκεινος, που ο ενας βρεθηκε στο δρομο του αλλου. Το μονο που με βεβαιοτητα μπορουμε να πιστοποιησουμε, ειναι ο τρομος που προκαλουσε στις αντιπαλες αμυνες καθε φορα που τον εβρισκαν απεναντι τους...
