Η οικοδομική άδεια για το νέο γήπεδο της ΑΕΚ βγήκε, η οδύσσεια του ξεριζωμού των ΑΕΚτζήδων τελειώνει και ο Zastro κάνει πρόωρα εγκαίνια στην 'Αγιασοφιά' με σπαρταριστές ιστορίες από τη Νέα Φιλαδέλφεια.
Ήταν 2 Νοεμβρίου του 1930, οκτώ μόλις χρόνια μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, όταν η δενδρόφυτη έκταση στον Ποδονίφτη, τη σημερινή Νέα Φιλαδέλφεια, παραχωρήθηκε στους πρόσφυγες και μετατράπηκε οριστικά σε γήπεδο. Στο γήπεδο της ΑΕΚ. Για πάνω από 70 χρόνια το γήπεδο άλλαζε, μεταλλασσόταν, βίωνε κι αυτό στο πετσί του τις αλλαγές στην ελληνική ιστορία.
Έζησε πόλεμο, εμφύλιο, χούντα, σεισμούς, είδε την Ελλάδα και την ΑΕΚ να μεγαλουργούν, να παρακμάζουν, να μένουν στάσιμες. Το γήπεδο που αργότερα ανακαινίστηκε, απέκτησε και σκέπαστρο και το μάθαμε ως 'Νίκος Γκούμας', έχει πολλές ιστορίες να σου διηγηθεί και ακόμα περισσότερες εμβληματικές στιγμές-σταθμούς στην ιστορία της ΑΕΚ, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις και ολόκληρης της χώρας.
i) 7 Οκτωβρίου 1979 – η Σκεπαστή
Λίγο πριν το ελληνικό ποδόσφαιρο γίνει αμιγώς επαγγελματικό, ο θείος Λουκάς όλων των ΑΕΚτζήδων, ο Λουκάς Μπάρλος επί των ημερών του οποίου η Ένωση έφτασε στα ημιτελικά του κυπέλλου UEFA, αφήνει τη μεγαλύτερη παρακαταθήκη του: βάζοντας υποθήκη το ίδιο του το σπίτι, 'σηκώνει' την πρώτη διώροφη εξέδρα σε ελληνικό γήπεδο και γράφει ιστορία. Οι τριανταφυλλιές μπροστά από τα κάγκελα, ο κηπουρός με το ποτιστήρι, το γρασίδι που παρέπεμπε σε ρομαντικό κήπο, όλα κομμάτι μιας άλλης εποχής και στοιχεία ενός ρομαντισμού που ανέκαθεν εγκόλπωνε η ΑΕΚ. Στην αρχή, η Σκεπαστή φιλοξενούσε οπαδούς αντιπάλων ομάδων, πολύ γρήγορα όμως έγινε κομμάτι της ιστορίας της ΑΕΚ και δη της οπαδικής.
Οι φανατικοί μετακόμισαν από το απέναντι πέταλο της Θ21 και το 1982 εγένετο oRiginal. Ασφυκτικά γεμάτες, με το Δημήτρη Χατζηχρήστο ψηλά να δίνει τον τόνο, οι θύρες 9-11 γίνονται συνώνυμο μιας οπαδικής κουλτούρας άλλης εποχής που συμβάδιζε με τα '80s. Παντελόνι 'σωλήνας', (πολύ) μακρύ μαλλί, αγγλικές σημαίες, η θρυλική νεκροκεφαλή στην καταπακτή της εισόδου, η Σκεπαστή είναι αναπόσπαστο κομμάτι μιας ροκ κουλτούρας σε μια χώρα που δεν πρόλαβε να βιώσει τις παγκόσμιες αλλαγές των '70s λόγω δικτατορίας. Η Σκεπαστή έδινε το σύνθημα σε όλο το υπόλοιπο γήπεδο, η oRiginal γαλούχησε γενιές ολόκληρες, ουσιαστικά παρήγαγε οπαδούς που την ΑΕΚ δεν την εγκατέλειψαν ποτέ. Οι παλιοί το θυμούνται καλά: όταν η Σκεπαστή τραγουδούσε, σειόταν ο τόπος, το επάνω διάζωμα κουνιόταν σαν σε σεισμό. ΑΕΚ.
ii) 12 Σεπτεμβρίου 1981 – η συναυλία του Rory Gallagher
Ο θρύλος λέει ότι ο μεγάλος Rory σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του δήλωσε πως μόνο μια φορά φοβήθηκε σε συναυλία: στην Αθήνα. "Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβήθηκαν. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική, αλλά πολύ επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ’ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε γύρω μου".
40.000 άνθρωποι στριμώχτηκαν στο γήπεδο της ΑΕΚ σε ένα κοσμοϊστορικό γεγονός για τη μουσική, αφού επρόκειτο ουσιαστικά για την πρώτη μεγάλη συναυλία ξένου καλλιτέχνη στην Ελλάδα. Όταν ο Rory, στάζοντας λίτρα ιδρώτα, με την τραχιά φωνή του τραγουδούσε το 'Tattoo’d Lady', τα ΜΑΤ μπούκαραν για πρώτη φορά στην αλαλάζουσα Νέα Φιλαδέλφεια.
Αστυνομία και 'ροκάδες' όπως τους ονόμασαν οι εφημερίδες 'τις έπαιζαν' σταθερά από το απόγευμα στους δρόμους της Φιλαδέλφειας, του Περισσού, της Νέας Ιωνίας. Τα μέτρα ασφαλείας ακόμα και στη σκηνή ήταν ανύπαρκτα, το αφιόνι του κόσμου ήταν ανεξήγητο, τα επεισόδια σόκαραν ολόκληρη την Ελλάδα και έγιναν σημείο αναφοράς και στα ξένα έντυπα. Ορισμένοι ακροβατώντας στο όριο της υπερβολής μίλησαν για το ελληνικό Woodstock, αφού η Ελλάδα εκείνο το τραίνο το είχε χάσει για εξωγενείς κοινωνικοπολιτικούς παράγοντες.
Ποτέ δεν βιώσαμε ξανά κάτι ανάλογο, ούτε καν στην επίσης θρυλική συναυλία των Iron Maiden πάλι στη Φιλαδέλφεια το Σεπτέμβρη του '88.
iii) 21 Μαΐου 1989 – το πρώτο πρωτάθλημα
Η ανάσταση της ΑΕΚ, η έξοδος από τα πολύ δύσκολα χρόνια του συλλόγου, το πρώτο πρωτάθλημα στα χρόνια του επαγγελματισμού και μια από τις σημαντικότερες σεζόν στην ιστορία της ΑΕΚ. Ένα πρωτάθλημα μετά από μια δεκαετία ξηρασίας που στηρίχτηκε πιο πολύ στην ψυχή, την καρδιά, το μυαλό και την τύχη, παρά στην ξεκάθαρη ανωτερότητα της ομάδας. Στον πάγκο της ομάδας μια παλιά δόξα της ομάδας από την εποχή του Μπάρλου, ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, στη διοίκηση ο Στράτος Γιδόπουλος, στο χορτάρι μεταξύ άλλων, ο μεγάλος 'Όκο', ο Στέλιος Μανωλάς, ο 'κουμπάρος' Σαββίδης, ο απίθανος Οικονομόπουλος, ένας Σκοπιανός που στην πορεία ρίζωσε (ο Σαβέβσκι) και ασφαλώς ο ποδοσφαιριστής-σύμβολο, ο άνθρωπος που με το πλασέ του και την εικόνα του να πανηγυρίζει με υψωμένες γροθιές και τη φανέλα έξω απ’ το σορτσάκι κέρασε το κιτρινόμαυρο νέκταρ: ο Τάκης Καραγκιοζόπουλος.
Η ΑΕΚ ήταν το απόλυτο αουτσάιντερ απέναντι στον Ολυμπιακό του Κοσκωτά, πιέστηκε αφόρητα στο παιχνίδι του ΟΑΚΑ, βρήκε τη μια φάση στο τέλος και έπλασε τον ήρωά της: το ένα-δύο με τον Οκόνσκι, η προσποίηση στον Ταληκριάδη, το πλασέ ψηλά, στον ουρανό των δικτύων του κλουβιού. Ανάσταση. Το μεσημέρι της 21ης Μαΐου η Φιλαδέλφεια αδημονούσε να γιορτάσει, το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ περνούσε σε δεύτερη μοίρα. Η ομάδα βγήκε στο χόρτο με τη ριγωτή κιτρινόμαυρη, τη 'vintage' για πρώτη φορά στη σεζόν, 36 χιλιάδες άνθρωποι στοιβαγμένοι στις εξέδρες της Φιλαδέλφειας, Final Countdown των Europe (που ήταν της μόδας λόγω Ευρωμπάσκετ) στα μεγάφωνα, ατέλειωτη cultίλα, αμέτρητα καπνογόνα.
Ένα απ' αυτά προσγειώνεται στο στρώμα μπροστά από την 21 και το τυλίγει στις φλόγες. Κανείς δεν πτοείται από το τεράστιο σύννεφο μαύρου καπνού, όταν από την καταπακτή εμφανίζονται ο Μπάγεβιτς, ο Ραβούσης, ο Σεραφίδης, οι ποδοσφαιριστές, το γήπεδο σείεται, ο κόσμος περικυκλώνει το σκάμμα και ουσιαστικά το παιχνίδι δεν φτάνει ποτέ στο 90' για να λήξει αφού η ορμή και η κάψα του κόσμου είναι τεράστια. Η ΑΕΚ επέστρεψε.
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ...
